I (think I) wanna marry you
Ik ben het grootste cliché ooit… ‘Nee, ik wil geen kinderen en nee, ik wil niet trouwen’. Daar zit ik dan, mevrouw Eriksen – Geerts met een dochter van bijna vier jaar.
Lees gerust verder als je wil weten hoe het komt dat men totaal onverwacht hoorde dat Frank en ik in Las Vegas zijn getrouwd en hoe dat een beetje gaat… trouwen in Vegas.
Want ook Frank wilde nooit trouwen, een kindje wel, maar trouwen nooit. ‘Ik wil wel een vrijgezellenfeest’ Tja, dat zijn ook niet de meest romantische woorden die je als vriendin wil horen.
Al had ik, gelukkig voor Frank, ook helemaal geen warme gevoelens bij trouwen. Trouwen is immers niks hormonaals… Voor mij geen oeh en aah bij het zien van een witte jurk (‘Say yes to the dress’ vind ik trouwens wel leuk om te zien), en het idee om de hele dag in het middelpunt te staan (nee, veel buurten is niet hetzelfde)… verschrikkelijk, gezamenlijk de taart aan ‘moeten’ snijden (en lekker in elkaars gezicht duwen, not!), om nog maar te zwijgen van een openingsdans. Hoewel de trend de laatste tijd, om er iets eigens van te maken, wel supervet is.
En heb je dit allemaal wel en heb je fucking veel geld betaald voor deze mooiste dag uit je leven, dan komt je ‘vriendin’ migraine onuitgenodigd op bezoek, nee, mij niet gezien.
Tel daarbij op dat ik het al benauwd kreeg/krijg van het woord ‘vrouw’ (wife klinkt gewoon veel stoerder). Door sommige mannen ‘vrouwtje’ genoemd. Nee, geen haar op mijn langzaamaan grijs wordende hoofd, die dacht aan trouwen.
Trouwen in Las Vegas
Totdat Isa ongeveer een jaar geleden out of the blue zei ‘Papa, jij heet Eriksen, ik heet Eriksen en jij heet Geerts mama, dat is raar’. Zo nu en dan herhaalde ze dit en als je vriend (wat ook niet de lading dekt voor iemand die toch al bijna 12 jaar aan je zij staat) met nog onbekende ernstige buikpijn op de SEH ligt, maakten dat ik er toch anders over ging denken.
En zoals ik een paar jaar eerder eerst voorzichtig in mijn eigen hoofd met het idee speelde van het krijgen van een kindje, alvorens Frank Frank hiermee te verblijden. Dit idee kwam toch iets spontaner naar boven en ik ben geeneens spontaan! Dus zei ik tegen Frank ‘Als we dan toch volgend jaar naar Vegas willen gaan*, dan kunnen we net zo goed trouwen daar’. Niks geen romantiek, gewoon ‘BAM!’ Frank vond het wel iets hebben. Maar we zeggen het tegen niemand, dit is ons ding, en zo geschiedde.
We boekten midden in de winter de tickets voor maart. Want nu zit Isa nog niet op school en scheelt het in de kosten, plus… je hoort zoveel shit om je heen, we wilden geen moment verliezen; seize the day! Bij thuiskomst begon mijn hoofd overuren te maken… Op welke dag gaan we dan trouwen? Oeps! Ons mam & pap hebben hun trouwdag pal in onze vakantie. Dus die datum viel af. Het werd 13 maart 2017. (De 13e heeft mijn opa & oma ook geluk gebracht in het huwelijk, dus waarom mij/ons niet?) Achteraf maar goed ook, want ik had last van een reuze jetlag de eerste dagen. (Lees: kei kapot om 20.00 uur ’s avonds en midden in de nacht klaarwakker zijn. Papa heeft dan ook menig uurtje doorgebracht in het casino met een Budweiser als, zoals hij het zelf zegt, zijn beide prinsessen lagen te slapen). Klein detail… Isa is geboren op 31-07-2013… Like if you see.
At Las Vegas…
Op vrijdag 10 maart hebben we Isa op onze hotelkamer gevraagd, wat mama en papa zouden moeten doen, wil mama dezelfde achternaam als haar en papa krijgen. ‘Trouwen???’ ‘Jaaa! Wil je dan ons bruidsmeidsje zijn?’ ‘Maar ik heb toch geen jurk’? ‘Wacht maar…’ Waarop ik al onze feestelijke witte kleding uit de koffer haalde.
En ondanks dat het geen jurk was, maar een spierwitte tutu, was Isa helemaal enthousiast om ons bruidsmeisje te zijn!
Maar is dat dan geldig, vragen velen zich af. Yep, trouwen in Vegas is no joke. Allereerst dien je in het bezit te zijn van een license. Dit om te voorkomen dat je in dronken toestand het ja-woord geeft. Want God weet dat dit vaker wel dan niet is voor gekomen. (Na het trouwen ontvang je een marriage certificate).
Bij thuiskomst dien je een certified copy op te vragen en een apostille. Hiermee ga je dan naar je eigen gemeente en that’s it!) Maar de license dus… deze hebben we opgehaald bij het ‘Marriage License Bureau’. Een ervaring op zich. Je staat daar met een stuk of tien andere stellen, net als bij een attractie, in een rij. Ik was erg benieuwd of er nog meer gingen “elopen” zoals men dat noemt, maar in het kader van de privacy heb ik maar niets gevraagd EN geen foto’s gemaakt. Plus sommigen keken zo boos, dat ik me afvroeg of ze wel echt wilden trouwen…
Anyway, we moesten een formulier invullen (waar is ons pap nou geboren?), inleveren, laten checken en na 80 dollar betaald te hebben, heb je je license! Om vervolgens buiten belaagd te worden door de vele flyeraars die je naar hun kapel willen lokken. Maar we wisten al lang waar we onze vows wilden zeggen, daar waar Bruce Willis & Demi Moore, Michael Jordan, Britney Spears (geen idee of dat stand heeft gehouden), enz. ons voor gingen en waar we al menig documentaire over hadden gezien; The Little White Wedding Chapel.
Chapel L’Amour
Na een bezoek met onze dikke bak (een witte Dodge Charger), zoals Frank Isa had geleerd, aan Red Rock Canyon (wat een verademing was bij de drukte van de stad) gingen we naar deze chapel. We bekeken de verschillende locaties binnenin de chapel en maakten, na een dansje met Isa, onze keuze; Chapel L’Amour.
Vervolgens spraken we het ‘Lovers Sweet & Simple’ pakket af. Dit wil zeggen een witte limousine die je op je trouwdag ophaalt bij je hotel (in ons geval het SLS Las Vegas Hotel & Casino), bloemen voor de bruid, bruidegom en in ons geval het bruidsmeisje (lees: plus 10 dollar) en 18 foto’s door een fotograaf (die tevens je getuige is). Frank wilde het ook graag laten filmen (lees: plus 80 dollar). FYI… ook al heb je een pakketprijs, de chauffeur, minister en fotograaf krijgen toch heel graag op z’n Amerikaans een fooi. But who’s counting, als je al tienduizenden euro’s uitspaart op een traditionele bruiloft.
Dus datum check, bruidsmeisje check, kleding check, ringen ringen?! We waren er pas in Vegas zelf over uit (wel/geen ring, ‘Ik weet niet of ik een ring vaak om doe-Frank’, of een tattoo, om maar in Vegas-style te blijven, van K(ing) en Q(ueen)? Nah, na mijn tattoo ervaringen, doe maar niet. Daarbij durfde ik thuis geen ringen te kopen, te bang dat ons geheim verklapt werd, want het ging, op enkele opmerkingen na die we heelhuids doorstonden, zooo goed), maar we konden ter plekke niets geschikts vinden. ‘Dan trouwen we toch zonder ringen?!’
Achteraf eigenlijk perfect, het legt niet de druk op de ring. Maar bij thuiskomst hebben we er alsnog ieder eentje, niet als set, als herinneRING gekocht en laten graveren. (En Isa haar eigen gekozen bedelarmbandje). Onder het motto van wil je ‘m om, dan doe je ‘m om, maar geen moet. Dus… geen ring bij het trouwen zelf… Check! Locatie check! Zonnig weer? 30 graden, drie dubbele check! Nu nog hopen op geen migraine, maar mocht dit wel het geval zijn, dan mochten we altijd later op de dag, of de dag erop komen trouwen. Weg zorgen! En weg bleef de migraine…
THE day, onze trouwdag
Douchen, aankleden, opmaken (ikke dan), haren doen en eerlijk is eerlijk toch wel zenuwachtig zijn…
De limousinechauffeur belde rond half 10 dat ie er bijna was. Trots liepen we via het casino naar de entree. In de limousine hebben we vlug wat foto’s gemaakt en daarna ouderwets genoten (van het amper 10 minuten durende ritje). Bij aankomst liepen we eveneens trots de chapel in. Ja, we gaan het echt doen!!! We werden voorgesteld aan de minister en hebben hem even (toe)gesproken; ‘nee, niet te langdradig’, ‘ja, we zijn wel katholiek, maar er hoeven geen gebeden opgezegd te worden’, etc. Het wachten was op de fotograaf, dus de minister hielp ons met het maken van wat foto’s met onze Iphone. Het resultaat was verbluffend, aangezien hij behoorlijk shaky was.
Toen de fotograaf, een hele grote man die leek op BA van The A Team er uiteindelijk was (gewoon op tijd, maar het leek eeuwen te duren) hebben we hem onze gewenste liedjes voor tijdens de ceremonie doorgegeven; Marry you van Bruno Mars en Say you won’t let go van James Arthur. En Isa zorgde ervoor dat titie, haar lievelingsknuffel, kon zitten op het eerste bankje in de chapel… en toen, toen konden we eindelijk gaan trouwen.
En daar waar ik er eerst tegenop zag om de hele ceremonie te laten filmen, ben ik nu blij dat mijn man (dat klinkt dan weer wel hè?!) heeft vol gehouden. Het was kort maar krachtig, heel bijzonder zo samen met z’n drietjes en een hele mooie herinnering voor later. Met name voor Isa. Verder ga ik er niet te veel over uit weiden. Ben je nieuwsgierig naar het filmpje, dan weet je ons te vinden. (Tipje van de sluier; ook wij werden verrast tijdens de ceremonie!) Maar de belangrijke woorden ‘I do’ werden door beiden gezegd.
Na terugkomst in het hotel heeft Isa de opa’s & oma’s en ooms & tante’s telefonisch op de hoogte gebracht ‘Papa & mama zijn getrouwd!!!’ ‘WAT?!’ ‘Verrassing!’ Gelukkig reageerde mijn moeder enthousiast, want ik had er toch wel tegenop gezien.
In Nederland bedenken dat je dit in het geheim gaat doen, maar het ook echt doen zonder haar, aan de andere kant van de oceaan, is toch hele andere koek. Verder nog tig appjes gestuurd èn de enthousiaste reacties gelezen. En na het middagslaapje van Isa hebben we met z’n drietjes een dansje gedaan op Frank en Isa’s favoriete nummer 24K Magic (en gefilmd, vraag ook hier gerust om), om daarna ONZE dag te vervolgen.
We hebben super lekkere te machtige taart gegeten bij de Cheesecake Factory (Isa wou vanille ijs, maar die had net als al het eten in Amerika een andere smaak?!), gewandeld over de strip (ongelogen minstens tien keer ‘Ooo look at that girl, she’s sooo cute!’ gehoord), ieder een large slice of pizza (die zelfs Isa helemaal op had) gegeten en geshopt in de M&M store. Om vervolgens moe en gelukkig, als husband and wife with our little flowergirl, met de monorail weer terug te keren naar het hotel.
Onze trouwdag; een onvergetelijke heerlijke zonnige (ongedwongen) dag!!! Onze vakantie; fabulous, te kort, jetlaggerig, bijzonder, met verrassende inzichten mijn inziens (stad versus natuur) en relaxed (als ik ff de stress om een botsing met de huurauto te krijgen los liet ‘Het komt heus wel goed mama’), maar vooral memorabel èn zoals Isa telkens zei ‘een avontuur’. En nu… nu gaan we op naar de rest van ons avontuur!!!
I’m so in love with you
And I hope you know Darling,
your love is more than worth its weight in gold
We’ve come so far my dear
Look how we’ve grown
And I wanna stay with you until we’re grey and old
Just say you won’t let go
I wanna live with you
Even when we’re ghosts
‘Cause you were always there for me
When I needed you most
I’m gonna love you ’til
My lungs give out
I promise till death we part like in our vows
So I stole this text from James Arthur
Now everybody knows
That it’s just you, me and Isa, until we’re grey and old
Just say you won’t let go
Oh, just say you won’t let go
Las Vegas… You love it or you hate it! Sinds een roadtrip in het voorjaar in 2012 horen wij zeer zeker bij de eerste groep. Met het oog op een gewenste zwangerschap zijn we in dat dezelfde najaar nog vlug terug geweest. (Een maand erna was ik zwanger). Bij de geboorte van Isa hebben we op haar geboortekaartje het Las Vegas sign met ‘Welcome Fabulous Isa’ gezet (met aan de binnenkant de skyline) en het geboortebord in de tuin idem dito. (Een gegeven waar de minister echt helemaal van onder de indruk was. In Amerika kennen ze de traditie van een geboortebord in je tuin blijkbaar niet en dan nog eentje van Las Vegas. Great!) En als bedankje voor het kraambezoek een roze poker chip met daarop ‘Thanks Isa.’ Dus we moesten en zouden zeker een keer met Isa naar Las Vegas gaan.
Yours sincerely,
Mrs. Eriksen – Geerts
Wil je net als Linda je Las Vegas trouwervaring delen, mail me dan je verhaal en je foto’s. Mrs. Eriksen – Geerts bedankt voor dit prachtige humorvol verslag. Denk je ook aan trouwen in Las Vegas?, ik hoop dat dit verslag en andere trouwverslagen op mijn site jullie inspireren. Niet vergeten Yes I do te zeggen 😉